78. gorzki zawód

     Nie mogę napisać o czym była rozmowa i jakie wyciągnęłam z niej wnioski, bo... po prostu się nie odbyła. Krótko zwięźle i na temat: wystawił mnie.
     Nie umawialiśmy się na konkretną godzinę, ale podczas czwartkowej rozmowy telefonicznej wyraźnie mówiliśmy o możliwości sobotniego spotkania. W piątek nie zadzwonił- ok, nie musiał. Wiem, że późno wracał z pracy. Zazwyczaj zjeżdża w sobotę, ale wtedy podkreślił, że wszystko układa się tak, że zjedzie wcześniej i dzięki temu w weekend będzie wypoczęty.
     Sobota. 12, 13, 14 godzina i wysłałam mu sms-a: "Nie zwlekaj z telefonem na ostatnią chwilę". Napisałam tak, bo często mu się swego czasu takie rzeczy zdarzały. Dzwonił nagle dość późno jak gdyby nigdy nic i mówił, że już jedzie. Oczywiście dostawał za to ode mnie reprymendę i już praktycznie się tego oduczył, ale pamięć o tym jeszcze została. 16, 17... przeszło mi przez myśl, że w ogóle się nie odezwie. Ale tylko na chwilkę, bo nie wyobrażałam sobie, że mógłby być tak bezczelny. A jednak... do tej pory jestem w szoku... Naprawdę wielu przykrych i głupich rzeczy mogłabym się po nim spodziewać, ale nie czegoś takiego (!)
     W tle trwająca studniówka i ja w czterech ścianach wystawiona przez faceta... Postanowiłam uratować ten wieczór i w ostatniej chwili zdecydowałam się na wypad do klubu ze znajomymi. Wypad średnio udany, ale najważniejsze, że nie zostałam sama w domu. Bardzo się tego bałam.
     Telefon milczał i tak też zostało do chwili obecnej. Jak się teraz czuję? Największy kryzys już chyba minął- wczoraj, gdy jechałam samochodem. Czułam się tak strasznie samotna, odrzucona... Nie przez Włóczykija, który nie jest mnie wart. Czułam się odrzucona przez ludzi i świat... Co zrobiłam źle? Za co los mnie tak prześladuje??! Przecież są jakieś granice kopniaków w dupę!! W ciągu kilku chwil mignęły mi przed oczami koleżanki i koledzy z partnerami, dziećmi i domem z ogródkiem.. Mam 30 lat i pragnę dziecka- to ważna myśl, która mi ostatnio towarzyszy. Tylko że samo się nie zrobi, a ja nie jestem w stanie dla osiągnięcia tego celu wskoczyć z pierwszym lepszym do łóżka...
     Tak, wiem, przyjdzie na to czas, jestem jeszcze "młoda", trafię w końcu na kogoś wartościowego itd. itp. Znam te słowa na pamięć i obawiam się, że już nie są w stanie poprawić mojego samopoczucia. Przynajmniej nie tak, jakbym tego chciała.. Boże, ilu moich eks, którym podziękowałam mają teraz żony i dzieci... pewnie w duchu śmieją mi się teraz w twarz... "biedna zgorzkniała stara panna, zadzierała nosa i ma za swoje". Moje życie prywatne to pasmo błędów, porażek i takich rozczarowań jak to wczoraj. Jest mi wstyd, strasznie wstyd. Przed samą sobą, że ta sfera życia mi się nie udaje i przed wami, że po raz kolejny natykacie się na moje żale. Ok, potrafię być sama i wiem, że wielu ludzi na tej ziemi również, ale boję się, że jest mi pisane być taką na zawsze, a wtedy nie gwarantuję, że będę w stanie sobie z tym poradzić...
     Wbrew pozorom dziś czuję się troszkę lepiej. Będę pewnie dziś wołać mamę pod byle pretekstem, by spędzała ze mną czas w moim pokoju- bardzo mi to pomaga w trudnych momentach. I Fusiasta.. kochana Fusiasta, która ze swoim postem idealnie wyczuła moment. Dziękuję Ci za niego, bo przypomniałaś mi, że jest wiele innych większych i mniejszych rzeczy na tym świecie, dla których warto żyć i których świadomość bycia dodaje nam siły. Na chwilę obecną chcę się podnieść i jednocześnie się tego boję, bo wiem, że tym razem to może być krok w stronę pogodzenia się z życiem w samotności.
     Telefon milczał i tak też zostało do chwili obecnej. Nie zdziwię się jeśli się już w ogóle nie odezwie; musiałby nie mieć wstydu albo mieć za dużo odwagi. Jeśli jednak zadzwoni- nie odbiorę. Już nigdy. Nie chcę mieć z tym człowiekiem nic więcej do czynienia.

      Piosenka wyraża często więcej niż tysiąc słów...