177. Bezcenna pomoc i życzliwość

     Tyle się nasłuchałam negatywnych opinii o moim miejscowym szpitalu. Że umieralnia, że niekompetentni lekarze i że czas najwyższy go zamknąć. Mój strach przed szpitalami w ogóle raczej jednak nie z tego wynikał. W szpitalu byłam raz w życiu- gdy się urodziłam i z pewnością brak styczności z tym miejscem spowodował u mnie tak wielki strach. W końcu najbardziej boimy się tego, czego nie znamy.
     Najlepiej nie słuchać plotek, tylko samemu sprawdzić. Szpital w tej kwestii powinien być wyjątkiem (przecież nikomu go nie życzymy), ale mój sześciodniowy pobyt w tym miejscu sprawił, że osobiście doświadczyłam, jak jest na prawdę.
     Byłam obolała, wykończona i nie mogłam ustać na nogach, ale w miejscowym szpitalu- dzięki przesympatycznym pielęgniarkom i ludzkiemu personelowi czułam się naprawdę jak człowiek. Nawet więcej: czułam się, jak osoba chora, która otaczana jest szczególną troską. Na porządku dziennym były słowa "proszę" i "dziękuję". Pielęgniarki mnie często doglądały i chętnie ze mną rozmawiały. Gdy mnie ledwo żywą przewijały nie czułam się jak przedmiot, nie czułam się nawet skrępowana. Dla nich to była rutyna, ale ja ani przez chwilę nie poczułam się jak jej obiekt. Najmniej sympatyczną osobę, na jaką się natknęłam to salowa, która była małomówna. Trudno ją więc nawet nazwać niesympatyczną tylko dlatego, że z nikim gorszym pod względem zachowania nie miałam do czynienia.
     Myślę często o pielęgniarce, która zamiast mnie skrzyczeć z powodu płaczu przez kolejną igłę pocieszyła i obiecała delikatność. Cały czas była uśmiechnięta i rozmowna. Zaleciła odpoczynek i cierpliwie zapewniła, że nic mnie nie będzie boleć.

     Może to dziwnie zabrzmi, ale dobrze mi tam było. Leżałam w czystej i wyremontowanej jednoosobowej sali i naprawdę niczego mi nie brakowało. Nie byłam wyróżniona, bo personel dla wszystkich pacjentów był uczynny i miły, a sale i toalety na całym piętrze zadbane. Gdyby nie to, że "wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej" pewnie bym tam bez problemu mogła zostać dłużej. Po wyjściu nawet tęskniłam- za innymi pacjentami i za szczególną atmosferą szpitalnej mszy. Ale o tym opowiem już następnym razem.