175. Chcę pamiętać

    Nigdy nie leżałam w szpitalu. Byłam, odwiedzałam bliskich (choć dawno temu i rzadko), jednak jako pacjent nie przebywałam. Nigdy nie miałam wkłuwanego wenflonu, a co za tym idzie, i podawanej kroplówki. Igły mnie przerażają i wielokrotnie mówiłam, że na samą myśl o jednej z nich w mojej ręce zbiera mi się na wymioty. Nie pozwolę, nie wytrzymam, umrę- to jedyne deklaracje a propos tej tematyki z moich ust.
     Nigdy aż do poprzedniego tygodnia.  I z perspektywy tego najświeższego doświadczenia powyższe obawy są już jedynie zamgloną błahostką. Miałam wenflon (i to dwukrotnie wkłuwany), kroplówkę. badania krwi i nawet pieluchomajtki.. Pod względem fizycznym przeżyłam istny armagedon, ale pod względem umysłowo- duchowym bezcenne zatrzymanie się w czasie. Nawet najcenniejsze w moim dotychczasowym życiu.
     Zaprzyjaźniłam się ze starszym panem, poznałam umierającego wujka i pobyłam w kaplicy. Nie tylko widziałam cierpienie, ale również go dotknęłam. Doświadczyłam cennej ludzkiej pomocy i o wszystkim na pewno sukcesywnie Wam opowiem, bo o tych sześciu dniach w szpitalu zawsze chcę pamiętać.