172. Wróciłam..

..bo nie mogę funkcjonować bez bloga.
     Nie jestem uzależniona od internetu, od wirtualnych znajomych i nawet nie jestem uzależniona od pisania. To rozmowy z samą sobą są moim nałogiem. Jestem uzależniona od wieczornych rozmyślań, ucieczki od codziennego pościgu i zatrzymania się. Tu, na chwilę. Po to, by posłuchać serca, głowy i duszy.
     Jedni potrzebują snu, inni sportu a ja znaku STOP i wieczornych rozmów. Dzieląc się swoimi bolączkami i spostrzeżeniami mam szansę pozbyć się tego, co od jakiegoś czasu wywołuje u mnie bolesne migreny. Natłok pracy, pośpiech, ludzka zawiść i fałsz. Tylko ja sama, w swojej głowie, jestem w stanie się temu wszystkiemu przeciwstawić. To dlatego wróciłam.
     Potrzebuję pamiętnika, potrzebuję bloga i Was- tych, którzy często jako jedyni możecie spojrzeć na mnie obiektywnym okiem. Niewielu Was zostało..ot zgubiliście się podczas mojej dłuższej nieobecności. Może się na nowo odnajdziemy, a może ktoś Was zastąpi? Poczekamy, zobaczymy..ważne, że znowu jesteśmy..