150. plany, dylematy i brak wiary w zmianę na lepsze

     W ten weekend miałam zjazd na uczelni. Na szczęście to studia podyplomowe, więc rozpoczynając trzeci semestr, jednocześnie przygotowuję się do ich zakończenia. Od jakiegoś czasu zaczęłam się zastanawiać, co w takim razie dalej? Nie tylko po kolejnym zrealizowanym kierunku (na swoim koncie mam już dwa magisterskie), ale w ogóle w kwestii mojej zawodowej realizacji.
     Jestem nauczycielką- to już wiecie. Pracuję w szkole średniej prawie siedem lat, jednak w tym roku, po raz pierwszy, na niepełnym etacie. Reforma (znaczne obcięcie godzin) i drastycznie mniejsza liczba uczniów to najważniejsze przyczyny takiego stanu rzeczy. Realnej groźby zwolnienia również.
     Zaproponowałam sobie samej dwie opcje do wyboru (w każdej z nich priorytetem jest nauka). Albo wybieram się na kolejny, pedagogiczny kierunek studiów, który będąc już czwartym umocni moją pozycję w szkole (tak przypuszczam).  Albo zrealizuję w końcu jedną z rzeczy, którą od dawna planuję, by w przyszłości ukierunkować się na zmianę pracy. Wybór trudny, bo dalekowzroczny, a jak wiemy, w życiu nie zawsze wszystko wychodzi tak, jak sobie to zaplanujemy.
     Bycie nauczycielem było jednym z moich największych marzeń. Zrealizowałam je, jestem zadowolona, spełniona i ciężko by mi było z tego zrezygnować. Jeszcze ciężej przyjąć wymówienie, biorąc zwłaszcza pod uwagę fatalne perspektywy dla kobiet na rynku pracy. Jestem humanistką, więc gdzie znajdę zajęcie? W supermarkecie? Nawet tam nie. Zbyt wysokie kwalifikacje.
     Kolejny pedagogiczny kierunek mógłby mnie zabezpieczyć. Nauczyciel z czterema kierunkami studiów to nauczyciel wszechstronny i cenny, więc może się bardzo przydać. Jednak jeśli mimo ewentualnego powyższego wyboru i tak mnie zwolnią? Będę sobie pluć w twarz za niepotrzebnie wydane pieniądze, które mogłam przeznaczyć na niezbędne przekwalifikowanie się.
    Opcja druga: studia językowe, które mogłyby mi otworzyć drogę do wielu innych zawodów. I to jednoczesne poczucie, że robię coś dla siebie- nie tylko dla innych. Mogłabym się podszkolić, dawać korepetycje albo może nawet wyjechać do innego kraju z lepszymi perspektywami. Tylko, że zawód nauczyciela to ten od dawien dawna wymarzony. Stąd taki dylemat.
    Podjęłam tymczasową decyzję "na przeczekanie". Ponieważ jakiekolwiek studia mogłabym zacząć dopiero w przyszłym roku, dam sobie jeszcze trochę czasu. Poczekam aż sytuacja się rozwinie i może chociaż trochę rozjaśni. Wierzę, że przyjdzie moment, kiedy będę wiedziała, co robić.
     Nauczyciele w szkołach średnich nie mają teraz lekko. Władza załatwiła nas reformą i niżem demograficznym spowodowanym masową ucieczką Polaków za granicę, czy też niemożnością utrzymania w polskiej rodzinie większej liczby dzieci. I najgorsza w tym wszystkim jest ta niechęć i brak wiary w zmianę na lepsze. Dlatego nie byłam na wyborach.